1389

+ باید یواشکی رفت ..!

مثلا یک روز صبح به جای دانشگاه انداخت رفت ترمینال

اولین اتوبوس را سوار شد

پانزده ساعت در ولووی درب و داغان بیست و چند ساله مچاله شد.

از لای پرده‌ی چرک‌ تاب آبی و از پشت پنجره‌ی گرد و خاک گرفته جاده را پایید

و منتظر ماند تا هوا تاریک شود و راننده بگوید :

" مشهده! رسیدیمـ . التماس دعا! "

بعد با لبخندی پیاده شد ؛

نشست در اتوبوس واحد و یک راست رفت حرمـ

تا خود صبح در شلوغی‌ های صحن و رواق‌ ها گمـ شد.

آخرش همـ از فرط خواب و خستگی و ترس چوب پر خادمـ و "آقا نخواب!" یک گوشه کز کرد و زانو را جمع کرد داخل شکمُـ و در همان حال همـ خوابید و همـ بی‌کسی و بی‌ پناهی و بیچارگی خود را نشان امامـ داد و شاید همـ یک دل سیر ..

بعد صدای نقاره‌ زنی که تمامـ شد و آفتاب زد ،

با گردنی کج و قدمـ های آهسته از باب الجواد آمد بیرون ..

و دوباره ترمینال و اولین اتوبوس ولووی بیست و چند ساله‌ی درب و داغان و ..

یک دلِ تنگ که آرامـ گرفته ..


	نام :
	وب :
	پیام :
	2+2=:


(Refresh)