هـر شـب ؛
بـا آواز ے نـُـو بـﮧ خـانـﮧ مے آیـد ...
و شـعـر ے تــآزه در سـبـد مے گـذارد ...
ڪلـمـاتـش را ؛
مے آمـیـزҐ بـﮧ عـطـر بـوسـﮧ و ریـحـآטּ ...
و در آغـوش صـدایـش
آرا Ґ مے گـیـرҐ ...
شـبـیـﮧ پـــروانـﮧ اے
در پـنـآه ِ گــلــبــرگــے (!)